Na današnji dan rođen je jedan od najvećih bosanskohercegovačkih pisaca, nobelovac Ivo Andrić.
Ivo Andrić rođen je 9. oktobra 1892. godine u Docu na Lašvi, općina Travnik. Njegovi roditelji Antun i Katarina su živjeli u Sarajevu, a, kada je imao dvije godine, otac mu umire od tuberkuloze, te ga majka seli kod tetke Ane i njenog muža Ivana Matkovščika u Višegrad, gdje završava osnovnu školu, te se potom vraća majci u Sarajevo, gdje 1903. godine upisuje Veliku gimnaziju (Prva gimnazija – Sarajevo). U tom periodu počinje pisati poeziju i 1911. godine u časopisu Bosanska vila objavljuje svoju prvu pjesmu U sumrak.
U oktobru 1912. godine upisuje studij u Zagrebu na Mudroslovnom fakultetu Kraljevskog sveučilišta, a već sljedeće godine prelazi u Beč, gdje posjećuje predavanja iz historije, filozofije i književnosti. Zbog slabog zdravstvenog stanja, uz pomoć gimnazijskog profesora Tugomira Alaupovića, 1914. godine prelazi na Filozofski fakultet Jagelonskog univerziteta u Krakowu, gdje uči poljski jezik, a između dva svjetska rata radi u konzulatu u Marseilleu, Madridu, Parizu…
Na Filozofskom fakultetu 1924. godine u Grazu brani doktorsku disertaciju pod nazivom “Razvoj duhovnog života u Bosni pod uticajem turske vladavine” (Die Entwicklung des geistigen Lebens in Bosnien unter der Einwirkung der türkischen Herrschaft).
U mladosti piše pjesme i meditativnu lirsku prozu (Ex Ponto, 1918, Nemiri, 1920), i tu je sklonost trajno njegovao, o čemu svjedoči posmrtno objavljena knjiga zapisa Znakovi pored puta, ali univerzalnu književnu veličinu i svjetsku priznatost Andrić je ostvario svojim proznim opusom, kojemu na početku stoji pripovijetka Put Alije Đerzeleza (1920), te se nastavlja nizom pripovjedačkih zbirki, te romanima Travnička hronika (1945), Na Drini ćuprija (1945), Gospođica (1945), Prokleta avlija (1954), Omer-paša Latas (1976, posmrtno)…
Svijet Andrićevih proza usudno je povezan s Bosnom, a rečenicom “Sve moje je iz Bosne” Andrić je sam najbolje objasnio način na koji je Bosna, “zemlja mrke ljepote”, u središtu njegovog književnog mikrokozmosa. Nobelovu nagradu, koju je dobio za roman “Na Drini ćuprija” 1961. godine, odlučio je pokloniti za unapređenje bosanskohercegovačkog bibliotekarstva.
Umro je 13. marta 1975. godine u Beogradu.
